متن قاب عکس

قهقه؟
نه
بیشتر بلرز
آنقدر که وارونه شود
احوالِ این قابِ عکس
بیشتر بلرز
آنقدر که...
خانه ی درخود فروریخته!
هق هق بس است
به من بگو
نعشِ تنهایی کجاست؟
«آرمان پرناک»

در اتاقم /
جهانی از قابِ عکس های تو ساخته ام /
هر روز، هر ساعت، هر دقیقه، هر ثانیه /
به یک قاب سفر می کنم...
«آرمان پرناک»

به تو که زل می زنم
از قاب بیرون می آیی
لبخندت را بر لبم می کشی
نگاه می کنی به پیراهنِ مضطربم
و با لحنی، عکسِ عقربه ها،
از نبضِ زندگی می گویی ...
«آرمان پرناک»

[فریبا]

پیپ اش را گوشه ی لب گذاشت با طمأنینه... روی تخت نشست. با دست گرد و خاک و تکه های آوار شده ی سقف را پاک کرد.
اسباب و اثاثیه ی تخریب شده ی خانه اش را ورانداز کرد. آهی کشید و پکی عمیق به پیپ زد.
در زلزله...

یک قاب عکس وهیچ
این روزها باید تورا از دریچه ی دایره ای شکل پروفایلت به چشمانم دعوت کنم .
زنده تر از همیشه بامن هستی
در این دور های نزدیک
تو در قاب مشترکی نشسته ای وچشم دوخته ای به دریچه ی قلب من و
می دانی که من...

آه،،،
ای سببِ دلتنگی های من
کاش، از قاب عکس
--بیرون می زدی!



-لیلا طیبی (رها)

بهانه ات را می گیرد
قلبی که تنها همدم آن
در این روزهای بی کسی
قاب عکسی است از تو
که خاطراتت را
بر من تداعی می کند
آنگاه که رویای شیرین داشتنت را
بر تن رنجور چشم هایم می بافم


مجید رفیع زاد

نفهمیدم ! مرطوب شده است گونه ات یا نه ؟ اینجا من بوسیده ام قاب عکست را

و من برای همه ی قاب های خالی شهر
عکس دونفره مان را
آرزو می کنم.

خیره می شوم
به قاب عکس دریای در اتاقم
که با آن نه می شود صدای موج را شنید
نه صدف های ساحل را لمس کرد
خیره می شوم
به قاب عکس ماه بر روی دیوار
که هرگز تابان نیست
و ستارگانش برایم چشمک نمی زنند
وقت قرار است
و...

دلم بی تابه مثل ساحل امشب
هوا بارونیه! دریاست چشمات!
نگاهت می کنم، قلبم می ریزه
نمی دونی چقد زیباست چشمات!

تو بی من رفتی از رویام اما
هنوزم داشتنِ تو آرزومه
یه عمره حرف دارم با نبودت
یه عمره قاب عکست روبرومه

فراموشت شدم شاید ولی من
خودم رو...

شیطنت


کودکیم را در قاب عکس های دیواری کودکم ذخیره کرده ام
نگاه که می کند
شیطنت ازش می بارد...

چه حسرت ها که جایش در دل ماست
تو رفتی،قاب عکست مانده اینجا

بوسه بر عکست زنم ترسم که قابش بشکند
قاب عکس توست اما شیشه عمر من است...

می‌نشینی در سکوتِ قاب عکس روی میز
مرگِ هر روز اسیرت را تماشا می‌کنی...

پنجشنبه ها و جاهای خالی...
به پنج شنبه که می رسیم...
جای خالی ها ...
خودشان یکی یکی ردیف می شوند...
یکی دیگر نمی آید
یکی از دور پیداست
یکی در قاب عکس...
و یکی هم هست اما انگار نیست!