🌱(پیچک سبز خیال) عشق غمناکم با بیم زوال تن من را می لرزاند چون به او می نگرم تک درختی است آزاد و من آن پیچک سبز خیال که بر او همچو بند نافی گره خورده تنگ آویزانم و میدانم دست سردی آخر در تب زرد خزان برگ های سبز...
در سکوت شهر در پس دیوارهایی کاه گلی میان کوچه ی قهر و آشتی مات و حیرانم من از درز دیوارها صدای همه همه ی دخترانی شاد با جامه هایی به رنگ سرخابی با انارانی به دست را میشنونم که مستانه در جستجوی عشق با لب هایی به رنگ خون...
🌱به همان سبک خودت به همان شیوه ی لبخند خودت به صفای دل یکرنگ خودت به نگاه افسونگر و دلبند خودت به تمنای دستان گره خورده به دستان خودت به کلامت سوگند که وجودت ای دوست به همان سبک خودت به صمیمیت و صفایت در عشق شیوه و رنگ خدایی...
✍🏻دلم میخواهد برای فرار از روزمرگی ها راهی پیدا کنم یک راه زیر زمینی یا تونلی رو به سرزمین عجایب ،سرزمینی بی قانون و بی قاعده،با اتفاقاتی عجیب و ماجراجویانه،سرزمینی خیال انگیز و رویایی ،بدون باید ها و نبایدها؛با کلیدی سحر آمیز از سه پر ؛ کوچک و کوچکتر شوم...
مگر عشق چیزی فراتر از آن است که من صدایت کنم و جانم گفتنِ تو روحم را به پرواز در بیاورد؟! پریا دلشب
کاش خدا هنگام تولدت، مرا در گوش تو می خواند و سفارش می کرد ...
