متن مونس آهنگری

زندگی یک نفر را سرسخت می کند،
یک نفر را ضعیف
یک نفر را بی بند و بار!
گاه بی رحم است و خونمان را در شیشه می کند.
گاه مانند کودکی مهربان، محبت را برای مان معنا!
و گاه دایه ای دلسوزتر از مادر می شود و رنگ از...

کمی مکث کرد و گفت: «اگه یادآوری اتفاق تلخی از گذشته، همیشه عذابت میده،
شاید به خاطر اینه که هنوز به اندازه ی کافی واسش اشک نریختی!»
به چشم هایش خیره شدم و پرسیدم: «اگه دیگه اشکی برای ریختن نمونده باشه چی؟»

اگر توانِ رفتن به گذشته را داشتم
از لابه لای خستگیِ مفرط روزهایم،
کمی خیال آسوده بر می داشتم!
و اگر می توانستم آینده را ببینم،
از بطنِ اتفاق هایی که چشم به راهِ قدم هایم
برای افتادن هستند،
چند پیمانه امید بر می داشتم!
و با کمک این توشه...

چنان چهارچوب خیالم را در اختیار گرفته ای
که به هیچ راهی جز تو، منتهی نمی شود!
وُ حالا تمام جهان اگر وارونه شود،
همه ی انسان ها هم اگر
فغانِ بیزاری سر دهند،
ذره ای اهمیت نخواهد داشت!
حتی اگر آوارگان مسیرِ عاشقی بیشتر شوند،
و اگر در دو...

جای تو در قلب من، امن امن است...

منِ عزیزم
ممنون که تو یه سالی که گذشت
تو هر شرایطی
پشتم بودی و تنهام نذاشتی!
ممنون که پا به پام اومدی
و دیوونگی رو تجربه کردی.
طعمِ شکست و پیروزی
رو چشیدی
از ته دل خندیدی،
گریه کردی،
تجربه کردی،
یاد گرفتی
و ادامه دادی...
لطفا همیشه لبخند...

در ژرفای این قلبِ شوریده
تنها واژه یِ عشق، حکمرانی می کند.
منی که با تو خو گرفته
هیچ وقت به زندانِ غربت،
محدود نمی شود.
همواره در آینه ها
تو را جست و جو کرده
و به پهنایِ هفت آسمان،
دلش درگیر آشوب می شود.
در پسِ تیک تاکِ...

حادثه ی تابناک عشق است،
ظهور تو در تاریخ زندگانی من!
می چرخد بر گرد جهانم و
و همه چیز را،
با شورِ دل انگیزی می آراید.
مایه ی حیاتی ست،
که در بند بند وجودم؛ رسوخ کرده
و به آن ها خبرِ جاودانگی می دهد.
جهانم از طلوعی خیره...

چشمانِ فریبنده ی تو
مرا در دوزخی جانسوز حبس می کند!
صبر من چندان تعریفی ندارد،
خودت بگو
به کدام آیین باید تو را دوست بدارم؟!

افکار، زنجیر شده!
انسانیت، غریب و تنها مانده!
کالبد آزادی در قفس، خونِ جگر خورده!
این ماهیت روزگاری ست،
که روحِ ما را به بند کشیده است.
که اگر خیری هم در آن باشد
طولی نمی کشد تا به ویرانی میل کند.
این جا برای جویندگانِ نجات،
تنها راهِ باقی...

می خندی و می گویی: بی وفایی و محبت نداری!
می خندم و می گویم: این وصله ها به ما نمی چسبد!

تاریکی ها اندک روشناییِ به جا مانده را، ناشیانه می بلعیدند.
آرامش در جوّی ناپایدار بود؛ رخت می بست و جایش را با نگرانی عوض می کرد.
عشق در میانِ ما غریبه و غرورش شکسته بود،
فکر فرار را به عمل تبدیل می کرد و تنفر به ریشِ ما می...

نم نم باران،
بی مهابا در گوشم می نشیند
و آرام آرام،
جای خالی ات را تشدید می کند...

جمعه ها اما
عقربه ها بی رحم اند!
محکوم به سکوت می شوی
و در زندانِ دلتنگی حبس.
گویا راه نجاتی نیست!
باید با جیره ی خاطرات،
ثانیه ها را پشت سر بگذاری
و دم نزنی...

زندگی می کنم؛
حتی اگر از من، چیزی جز یک قلب که با شورِ عشق می تپد نمانده باشد.
حتی اگر نفس هایم در تنگنا باشند و راهِ نجات را به سختی پیدا کنند.
زندگی را انتخاب می کنم؛
حتی اگر زانوهایم گاهی به زمین اصابت کنند و مشت های...

خوشبختی همین جاست،
که تقدیر من،
به چشمانِ تو
گره ی کور
خورده است!

فرقی نمی کند!
کجا باشی،
کجا باشم!
این من!
همواره بهانه ی تو را می گیرد...

با تو رهایم اما در بند!
با تو فارغم اما عاشق!
تناقض از این شیرین تر...؟

جانانِ من!
کاش از همه جا رانده شوم،
وقتی جز آغوشِ تو
راهِ نجاتی نیست...

یک آدم هر چقدر هم قوی باشد؛
گاهی نیاز دارد بشنود،
هنوز به دردِ کاری می خورد،
هنوز برای زندگی کنارِ دیگران کافی هست.
گه گاهی
لبخندی نثارِ دیگران کنید و بگویید:
تو زیبایی، بی نظیری، فوق العاده ای!
خط بکشید روی غرورِ لعنتی تان.
اصلا نترسید،
هیچ چیزی از...

مرا با شعر کاری نبود!
طرح لبخندت را دیدم،
حیف بود آن را نَسُرایم...

خیلی وقت است
که همدیگر را گم کرده ایم،
عصبی تر از گذشته شده ایم
و به همدیگر رحم نمی کنیم!
چه بر سرمان آمده است؟
کاش کمی به روابط مان فکر کنیم!
کاش کمی بیشتر
نگرانِ فاصله ای که بین قلب ها افتاده است؛
باشیم!

تا به حال به باران های تابستان فکر کرده اید؟!
که چقدر با باران زمستان فرق دارند!
ناگهانی می آیند،
کسی انتظارشان را نمی کشد.
برای همین محبوب اند
و به اعماقِ جان نفوذ می کنند.
چقدر تفاوت اساسی بین آن دو وجود دارد!
چقدر زندگیمان
به این ناگهانی رخ...

زندگی اصلا پیچیده نیست،
خودت را
از محدودیت ها رها کن!
شادی را در آغوش بگیر
و بگذر از تمامِ نشدن ها...
غصه، هیچ گاه
چیزی را حل نخواهد کرد...