شب به شب از میان پلکم درد میزند بر هم عمق خوابم را من که عادت به روز بد دارم پس بده پس قرار و تابم را هفته و ماه و سال و قرنی شد من هنوزم اسیر موهایت طرح لبخند روی لب هایت لحن زیبای گفتگوهایت لاله و سوسن...
دشمنانم راست می گفتند: در گرداب ها دست هایت را همین چند آشنا پس می زند
میانِ گردابی بودم، گردابی که مرا به هر سو می کشاند؛ گردابی غم آلود و وحشت بار... گردابی که که مرا از من گرفته بود، نمی دانستم کیستم؟! اصلا من گمشده بودم، میانِ ترس و دلهره هایم... در پسِ همین روزها بود که تو آمدی... می‌دانی، من میانِ دستانِ گرمِ...
