هر شب بغض در من طلوع می کند و خزان دست از سر آسمان چشم هایم بر نمی دارد بیا عشق را در من زنده کن تا که همچون نهال میان دامنت سبز شوم بیا که من در انتهای هر شبم بهار آمدنت را انتظار می کشم مجید رفیع زاد
در انزوای خویش و در نهایت دلتنگی پناه می برم به باران عشق که تنها مرهم زخم کهنه ام همین اشک هایی است که به امید آمدنت نهال خشکیده ی وصل را آبیاری می کند مجید رفیع زاد
آنکه در باغ دلم ریشه فرو برده ز نو گرچه نوخیز نهالیست ، سراپا ثمر است
و من آن نهال سبز باران ندیده ام که ریشه در سپیدار استواری دارم به نام پدر...
میانِ گردابی بودم، گردابی که مرا به هر سو می کشاند؛ گردابی غم آلود و وحشت بار... گردابی که که مرا از من گرفته بود، نمی دانستم کیستم؟! اصلا من گمشده بودم، میانِ ترس و دلهره هایم... در پسِ همین روزها بود که تو آمدی... می‌دانی، من میانِ دستانِ گرمِ...
نهال عمر تو ای دوست همیشه رعنا باد بهار حسن تو بی آفت از خزان ها باد همواره شمع وجود تو روشنایی بخش همیشه روشنیت گرم و محفل آرا باد تولدت مبارک
ای نهال سبز تازه فصل بی بارم تو کردی تو بی نصیب و بی قرارو زارو بیمارم تو کردی تو طاقت ماندن ندارم آه ای دنیا خداحافظ می روم تنهای تنها ای گُل زیبا خداحافظ
