آخرین باری که من دل را به دریا می زدم ماهی از تُنگش صدا زد، عاقبت مثل منی ارس آرامی
آهو ندیده ای که بدانی فرار چیست! صحرا نبوده ای که بفهمی شکار چیست! باید سقوط کرد و همین طور ادامه داد دریا نرفته ای بچشی آبشار چیست! پیش من از مزاحمت بادها نگو طوفان نخورده ای که بفهمی قرار چیست! هی سبز در سفیدی چشمت جوانه زد یک بار...
شب به شب از میان پلکم درد میزند بر هم عمق خوابم را من که عادت به روز بد دارم پس بده پس قرار و تابم را هفته و ماه و سال و قرنی شد من هنوزم اسیر موهایت طرح لبخند روی لب هایت لحن زیبای گفتگوهایت لاله و سوسن...
شبی عاقبت دختر خورشید را خواهم دزدید و به جنگل خواهم گریخت... سالهاست به نردبانی بلند می اندیشم!
نمیخواهم این قصه یلدا شود نباید بدون تو فردا شود همیشه گمان میکنم عاقبت سرِ تو درین شهر دعوا شود .
خواجه در ابریشم و ما در گلیم عاقبت ای دل همه ما در گلیم
ﻋﺎﻗﺒﺖ، ﯾﮏ ﺭﻭﺯ، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩمان ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ...
عاقبت همه‌ی ما زیرِ این خاک آرام خواهیم گرفت ؛ ما که روی آن دمی به همدیگر مجالِ آرامش ندادیم
یک عمر در انتظارِ کسی هستی که درکت کند و تو را همان‌گونه که هستی بپذیرد و عاقبت درمی‌یابی که او از همان آغاز خودت بوده‌ای ...
چِل سال رنج و غُصه کشیدیم و عاقبت تَدبیر ما به دست شَراب دو ساله بود
عاقبت هجوم ناگهان عشق ، فتح میکند پایتخت درد را …
چه دعایی کنمت بهتر از این که شود عاقبتت ختم به من
عاقبت یک روز یک نفر می آید و تمام آن هایی که رفته اند را از یاد می برد
عاقبت دیدی که ماتت کردو رفت
رونوشت روزها را روی هم سنجاق کردم ؛ شنبه‌های بی‌پناهی جمعه‌های بی‌قراری عاقبت پرونده‌ام را با غبار آرزوها خاک خواهد بست روزی باد خواهد برد باری روی میز خالی من صفحهٔ باز حوادث در ستون تسلیت‌ها نامی از ما یادگاری...
گر لبی پر خنده داری با خود و با دیگران عاقبت دست طبیعت اشکبارت میکند
آن قصر که جمشید در او جام گرفت آهو بچه کرد و روبَه آرام گرفت بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر دیدی که چگونه گور بهرام گرفت
مادرم گفت پسر عاقبتت خیر شود کاش آن عاقبت خیر تو باشی / تو فقط
عاقبت عشق به یک خاطره می پیوندد
