متن گل پژمرده

تو مانند گل خود رو بر زمین دلم روییدی
و من ندانستم که باغچه دلم را هرس کنم ،
یا خیر
قدکشیدی و شاخ و برگ دوانیدی تا این شد که نباید میشد
جان دلم ازاول باید می دانستم که قلب من عبور ممنوع است و تو علف هرز خواهی...

دلم از جنسِ گلِ یاسـمن است و گلِ ناز

که شده بی تــو شبیهِ گلِ پـژمرده ز غم

از گلی که نچیده ام
عطری به سرانگشتم نیست
خاری در دل است!