lilias

بی هیچ قید و شرطی می خواهمت که عاشق
پایان جمله هایش اما نمی گذارد

دو چشمان تو چنگیز و دل من نیز نیشابور
نگو یک حمله دیگر به نیشابور می چسبد

تو از مساحت پیراهنم بزرگ تری
ببین نیامده سر رفته ای از آغوشم

گاهی ترا کنار خود احساس می کنم
اما چقدر دلخوشی ِ خواب ها کم است

شعله ی دست تو روشن که در این شهر هنوز

می شود با دف تو نصف خراسان را کشت

زانو زده در پای بزرگی تو انگار

الوند و دماوند و سهند و سبلان ها

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

ما تلخیِ “نه” گفتنمان را که شنیدیم
وقت است بنوشیم از این پس “بله” ها را

مهربان بودی و آن ایمان دریایی هنوز
موج می زد در (خدا پشت و پناهت) گفتنت

بوی پیراهنی ای باد بیاور، ور نه
غم یوسف بکشد، عاشق کنعانی را

عشق یعنی در میان صدهزاران مثنوی
بوی یک تک بیت ناگه مست و مدهوشت کند

چیست در گردش جادویی چشمت که هنوز
قلم فرشچیان دور خودش می چرخد

سر زیبایی چشمان تو دعوا شده است
بین ماه و من و یک عده اساتید هنر …

نامه ات را هنوز میخوانم گفته بودی بهار می آیی …
می نویسم قطار اما تو … با کدامین قطار می آیی ؟

در جواب سرد مهری های او بوسیدمش
از پیمبر خوانده ام نیکی کنم جای بدی...

از تبار خروش و طغیان بود

رشته آتشفشان بر موهاش

چشمهایش عصاره خورشید

زیر رنگین کمان ِ ابروهاش

بی سبب مهمان نواز مجلس ماتم نبود
این گلابِ تلخ را از گریهء گل ساختند

راز مرا از چشمهایم می توان فهمید
این گریه های ناگهان از ترس رسوایی است

من مولوی ام ترسم از آن است مرا شمس

پیدا کند آنگاه که دیگر نفسی نیست

نگاهم داشت از پرچین رویت میوه می دزدید
نخواه از این گناه مستحب هرگز بپرهیزم!

گله ای نیست،من وفاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

پر نقش تر از فرش دلم بافته ایی نیست
از بس که گره زد به گره حوصله ها را

اتفاقا که تو را دید دو چشمم، دل گفت
خاک بر سر شده ای این خود زندانبان است

زمین دور سر خورشید نه، دور تو مى چرخد
که از گل هاى روى دامنت فصل بهار آمد