متن چشمهایش

من هیچ وقت در زندگی نفهمیده ام
که چه می خواهم !!!
همیشه قوای متضادی مرا از یکسو به سوی دیگر کشانده و من نتوانسته ام
دل و جانم را فدای یک طرف بکنم و طرف دیگر را از خود برانم.

بدبختی من همین است.
همیشه دودل بوده ام......
همیشه...

امشب وقتی که دوباره به ستاره ها نگاه میکنم، وقتی دوباره با ماه حرف میزنم، وقتی که دوباره به صدای آسمون گوش میدم یاد تو می افتم و این یعنی هنوز به شدت عاشقتم..

هر آدمی از عشق یه سهمی داره....
سهم بعضیا یه نگاه موقع عبور از هم،
سهم بعضیا یه تپشه موقع دیدن چشمهای هم،
سهم بعضیا قد یه بوسه اس توی مستی،
سهم بعضیام چند روز عاشقیو و یه عمر مرور خاطراته،
سهم بعضیا وصال یاره،
سهم بعضیام جدائیه...
عشق قصه...

کاش می تونستم آروم بهت بگم که اندازه تمام تیر های رها شده درجنگ دوستت دارم

آنی

بعد از چشمانت
نه دگر سیگار به کار می آید نه دگر گریه که دوای درد عاشقی فقط مرگ است و مرگ....!

آنی

هر که رد شد گفت:
الهی چشم انتظار نمانی...
و ندانستند که من سال هاست که چشم انتظار چشم های تو هستم در این کوچه ی متروکه...

جالب است....
با قلب آدمها بازی میکنند...
دیگران را عاشق میکنند....
قلب های را فریب میدهند.....
دختران را از درون میکشند......
و از خدا میخواهند قلب هایشان آرام یابد..!

از تبار خروش و طغیان بود

رشته آتشفشان بر موهاش

چشمهایش عصاره خورشید

زیر رنگین کمان ِ ابروهاش

چشم هایش ..
با چه لهجه ای،
با من سخن می گفت ..
که یادم می رود ..
جهانی پیش روی من ایستاده است ..
و مرا نگاه می کند ..

من و عشق با هم قمار کردیم
من تمامم را به پای چشم هایش باختم ...

در چشمهایش صد پرستو ناز می کرد
آری خدا در چشم او پرواز می کرد

در تنگ آغوشش کسی چون بید مجنون
رقصی برای مرگ خود آغاز می کرد

معشوق من در چارچوب عاشقی ها
عریانی احساس را آواز می کرد

بوی تنفر می شنیدم از صدایش
اما دلم را...

عشق یعنی:
چشمهایش را اندازه ی دنیا ببینی
و دنیا را اندازه ی آغوشش...

با وجود اینکه صاف و ساده بود
چشمهایش ناز و فوق العاده بود


هرچه از زیباییش گویم کم است
ماه گویی بر زمین افتاده بود

علی اکبر اسلامیان بیدل خراسانی

وقتی میپرسی چرا از بین میلیون ها نفر عاشق تو شده ام
دوست دارم فریاد بزنم رو به همان میلیون ها نفر و به همه بگویم
من دلم را به موهای خرمایی اش باخته ام ... به چشمهایش
به آن ابروهای کشیده اش
به چال روی گونه اش
به خنده...

یادت ؛
هر صبح
پیش از من
راه افتاده است
در جاده یِ نمناک پاییز...

گاه ؛
آهی می کشد
روی برمی گرداند
و شعر چشمهایش
دستم را می گیرد
برایِ عبور از جاده هایِ نرفته....

هوایِ سرد جاده
جان می بازد
در گرمیِ نگاهت...
و این همراهیِ شاعرانه...

یادت...

چشمهایش قهوه ای بود و به حق فهمیده ام

قهوه از سیگار و قلیان اعتیاد آورتر است

چشم های درشتی داشت...می شد توی برکه ی آبی رنگ چشمهایش تا صبح شنا کرد و خسته نشد... می شد هر صبح مثل آینه قدی ایستاد توی نگاهش و قد کشید... چشم های درشتی داشت...اما امروز دو تا برکه ی چشمهایش به رنگ خون شده بود...سرخ... سرخ تر از آتش...

کسی که تمام عمرش را خواب باشد دیگر چه فرقی می کند آفتاب کجای آسمان باشد یا فردا چند شنبه است...
وچه جادویست که،
آدم یکی را داشته باشد گوشه ی روشن خیالش
خواب از چشمهایش ببرد
یکی که وقتی راه میرود انگار یک ابر توی آسمان حرکت میکند
یکی...

جهان اعتبارش را به چشمهایش فروخت
که دنیا بی نگاهش مفت نمی ارزد.

کسی که تمام عمرش را خواب باشد دیگر چه فرقی می کند آفتاب کجای آسمان باشد یا فردا چند شنبه است...
وچه جادویست که،
آدم یکی را داشته باشد گوشه ی روشن خیالش
خواب از چشمهایش ببرد
یکی که وقتی راه میرود انگار یک ابر توی آسمان حرکت میکند
یکی...

برای من او در عین حال یک زن بود یک چیز ماوراء بشری با خودش داشت. صورتش یک فراموشی گیج کننده همه صورت های آدم های دیگر را برایم می آورد..بطوری که از تماشای او لرزه به اندامم افتاد و زانوهایم سست شد.. در این لحظه تمام سرگذشت دردناک زندگی...

یادم باشد عاشق کسی شوم،
که شعر را بلد باشد !
کسی که بفهمد وقتی؛
ستاره را به چشمهایش،
زمین را به آغوشش،
و بهار را به بودنش تشبیه میکنم !
یعنی،
دیوانه وار دوستش دارم ...


️️️

شده آنقَدَر محوِ چشمهایش باشى
که صدایش را نشنوى...؟


️️️

باید جاى من باشید...
تا بفهمید چشمهایش،
براى یک عمر دیوانگى کافیست!




️️️