متن رسوایی

غم رسوائی

شب و مهتاب و آرزو از من
سحر و یاس و عطر و بو از تو

قاب دیوار پشت سر از من
آب و آیینه پیش رو از تو

مهلت آه بی صدا از من
فرصت هرچه گفتگو از تو

جرعه جام شوکران از من
مستی و باده...

میان مهلکه ها به دنبال عشق بیابانم
به تو نمیرسدم ولی با تو فقط میمانم

تو آن شعله ای که تامین نمی خواهد
من آن برقی که فقط تو را می خواهد

گریه های باران را به نمک آتش میزنی
در آوار شب ها خواب عجیب میدهی

از آغوش تو...

رسوایی و اهانتی که سرما خورد
ساقه ی امید که از شکست صد بار رنجید
شیدایی و آتشی که بر آن روشن شد
لحظه ی سردی که گذشت و در خاطر ماند

شدی درخوابِ شیرین تاکنون فرهاد آیا؟
خودت را با نگاهی داده ای بر باد آیا؟
شده آیا بدانی عشق، رسواییست اما
در آغوشش بگویی هر چه باداباد آیا؟
شده صد چشم باشد در پیَ ات اما شَوی تو
به خشخاش نگاه یک نفر معتاد آیا؟
شده صیدی شوی تا اینکه...

هر روز صبح ، عشق را درون کلاسور مدرسه ام گذاشتم و با خود به مدرسه بردمش.
استادان عشق گفتند: عاشقی مساویست با رسوایی،
نپذیرفتم.
حالا بعد از سالها عشق خواندن،
چسباندند بر روی کارنامه ام،
مهر مردود خرداد را،
حالا فهمیدم رسوا شده ام،
رسوای راه عشق...
رسوای راه...

رد آوار

به فرض آنکه چشمت مهلت انکار نگذارد
مجالی را برای فرصت زنهار نگذارد

چنان مست فریبایی کند اوضاع مجلس را
که جایی را برای خاطری هوشیار نگذارد

تو میدانیکه درد برکه ی مدیون باران را
کسی پای حساب مرغ بوتیمار نگذارد

زلیخا! با خیانت آبروی عشق را بردی...

راز مرا از چشمهایم می توان فهمید
این گریه های ناگهان از ترس رسوایی است

عشق پیری گر به سر افتد به رسوایی کشد
دست بردار ازسرم ای عشق رسوایم نکن

کلیابی کاشانی

بی سبب نیست دلم عاشق وشیدا گشته
تا تورا دیده زخود بیخود و رسوا گشته

کلیابی کاشانی

ڪنارت بودم و اما دلت با من نبود افسوس
که این دلدادگی اصلا به رسوایی نمی ارزد

پیچش ِ زلف ِ تو اینگونه مرا رسوا کرد
دل ِ رنجور ِ مرا خسته از این دنیا کرد
ای تو که آمدنت همچو عسل شیرین است
چشم بر هم زدمو یار مرا تنها کرد



سیده فاطمه حسینی

با دلی پر خون نوشتم من از تو
عاشقی چیست ؟ همان رد شدن از تو

خودکشی مرگ قشنگیست با اندیشه شمع
سوختن از من و آموختن از تو

مرگ رسوایی محض است در اندیشه تو
آبرو می برد اینجا با کفن از تو

گوش اگر گوش تو و ناله...

در به دری در شب تنهایی ام
می کِشد این عشق به رسوایی ام
ای که دلم با غمت آمیخته
من غزلی تشنهٔ شیدایی ام

کهنه کتابیست غمت در دلم
خواندن این قصه تو آغاز کن
بی تو تمامم شده لبریز غم
بغض گلوگیر مرا باز کن

قلب مرا تاب...

_الو؟
_جانم!
_کجایی؟ دیر کردی یا نمی آیی؟
_رسیدم،واحد چندم؟
_بیا! بالای بالایی

رسیدم خسته روی مبل... :"کولر را بزن لطفا!"
جلوی بادِ کولر موی تو زد سر به رسوایی

سپس عطر تنت پیچید، من را هم هوا برداشت
که در تنهاییت امشب کنم آغوش پیمایی

دلم از استرس مثل...

چاک پیراهن و یک بوسه ی ناب از لب تو
ترس رسوایی اقوام مسلمان سلام

الیزابت تیلور :

هنگامی که درگیر یک رسوایی میشوی درمیابی دوستان واقعی ات چه کسانی هستند

بعد از تو هنجارها را می شکنم
گیسوانم را به سرانگشت های
باد می سپارم
و هرشب در آغوش خودم می خوابم
تو این رسوایی را تاب نمی آوری.

من اگر از رسوایی میترسیدم
دهانم بوی دوستت دارم نمیداد
چشمهایم فریاد نمیزدند،
و قلبم نمی تپید...!

ترسم از تنهایی؛ احوالم به رسوایی کشد

ترس تنهاییست؛ ور نه بیم رسواییم نیست

سیر تا پیاز ماجرا

بوی بد رسوایی

شهوت ، عاقبت اندیش نیست !
پاسکال می‌گوید دل منطقِ خود را دارد، منطقی که منطق توجهی به آن ندارد. اگر درست منظور او را فهمیده باشم، میگوید وقتی هوس، قلب را تسخیر می‌کند، دلایلی از خود میتراشد که نه تنها ملموس به نظر می‌رسند، بلکه برای اثبات این‌که جهان...