بسمه تعالی

در حادثه ها ، نخلِ تنومندِ زمانم
از هر که خورم سنگ ، بر او میوه فشانم

حیف ست در این گلشنِ سر سبز برویم
چشم از گل و آلاله چو شبنم نچرانم

این بادیه از کاهلی ام خار دمیده ست
با خار که همصحبتی گل نتوانم

لوحِ دلم از نقشِ تو خالی ست همیشه
تا درسی از آن صفحه ی رخسار نخوانم

از دُور نیافتد قدحِ بزمِ مکافات
زهری که چشیدن نتوانم ، نچشانم

تا خسته دلان را به شَکَر دست نگیرم
چون نی دل خود را به نوایی نرسانم

پیش و پسِ اوراقِ جهان نیم نفس نیست
در فصلِ بهاران گذرد فصلِ خزانم

حاصل نشد از عمر گرانمایه در این باغ
هر چند که سر سبز تر از سروِ روانم

دل از پی دلدار روان ست در این راه
باشد که از این قافله بر جای نمانم
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
جواد مهدی پور