گرگاس

سایه سار دیوار خرابه را انتخاب کرده بود و داشت استراحت می کرد.
چند وقتی بود که با هم آشنا شده بودیم و هر وقت من دور و بر استطبل پیدایم می شد، کاری به کارم نداشت.
آن روز دم دمای غروب باز سراغش رفتم. می خواستم متقاعدش کنم که آنجا را ول کند و با من بیاید.
نزدیکش رفتم. روبرویش نشستم. هیچ واکنشی نشان نداد. گویی که مرا اصلن نمی بیند. نگاهم با نگاهش تلاقی پیدا کرد. چشمانش برقی زد، اما حس خوش آیندی برای من نداشت.
از بس در گوشش وزوز کرده بودم، دیگر اعتنایی به حرف هایم نمی کرد. خواستم برای آخرین بار سعی خودم را بکنم، که شاید متقاعد شد و همراه من بیایید.
کمی دیگر به او نزدیک شدم و
گفتم: بهار می آید، با هم به شکار بزها و گوسفندها و خرگوش ها می رویم!.
با همان نگاه سرد و بی روحش نگاهی به من کرد و بعد به انتهای غروب خیره شد.
گفتم: تابستان می آید، همه جا زیبا می شود؛ و در خنکای شب هایش، روی صخره های کوهستان شمالی شب ها را می گذرانیم!.
باز حرفۍ نزد، فقط این بار حالت دست هایش را تغییر داد.
گفتم: بعد نوبت پاییز می رسد؛ آهو و گوزن ها در دشت پیدایشان می شود.
باز او چیزی نگفت، و با پوزه اش لای موهای خاکستری اش را خاراند.
من فراموش کرده بودم که او تمام زندگی اش را با قلاده ای به گردن گذرانده بود.
گرگ بیچاره، یک سگ گله شده بود!.


زانا کوردستانی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
زانا کوردستانی