سیاه بختان

بخشی از داستان
محکوم به سرنوشت اجباری

همه چیز به یک چشمه ی از گوه و لجن تبدیل شده است،
جایی که حتی آب نیز بوی لجن می دهد.
همه چیز به اجبار است،
مانند یک طوفان بزرگ که همه را در خود فرو می برد و هیچ راهی برای جلوگیری از آن وجود ندارد.
نمیدانم از من چرا هیچ کس نمی پرسد که آیا من می خواهم در این لجن فرسوده و خسته بمانم یا خیر؟

حوصله ام از این دنیا سیر شده است، هر روز با یک تکرار بی پایان از چیزهایی که دوست ندارم روبرو می شوم. آنها می خواهند مرا به دنیایی که در ذهن خودشان ساخته اند ببرند، بدون در نظر گرفتن اینکه آیا من همانجا را خواهم پذیرفت یا خیر.
حق انتخاب را ندارم، و این وضعیت همیشه باعث آزار و اندوهم می شود.

گاهی فکر می کنم، شاید وعده زندگی در دنیایی دیگر، جایی که نمیدانم گرایی و انزوا حکم فرما هستند، ممکن است چیزهایی بهتر باشد. اما آیا واقعاً تفاوتی دارد؟ وقتی که انسان همیشه با خودش است، جایی که هر جا برود، با خودش همراه است و همان تنهایی و احساس گمراهی را تجربه می کند.

نمی دانم که در این دنیا یا دنیای دیگر، و صد ها دنیای دیگری اگر باشد چه تفاوتی دارد وقتی در آن باز انسان زندگی میکند ....!؟
مگر در این دنیای کنونی انسان زندگی نمیکرد که روزگار چنین است ...!؟
جایی برای واقعی زندگی کردن وجود ندارد
انسان هرجا باشد آنجا را به گوه و لجن میکشد
جهنم و بهشت هم ندارد
هر جا انسان نامی باشد جایی برای زیستن نیست و باید رفت ، من سالیان سال است که رفته ام و چقدر خوشحالم که گذاشته ام و رفته ام .

عزیز حسینی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
عزیزحسینی