همیشه آبروی دلم را به این سه نقطه های لعنتی سپردم ...
گلایه ها را در بقچه ای از بغض پیچیدم
تا بر پنجره ی خاطرِ هیچکس ،
غبارِ دلتنگی ننشانم... و در تمامِ دلنوشته هایم ،
فقط از حجم نابرابر عشقِ "تو" و قلبِ بیتابِ "من" نوشتم ، "یار جان..."! این غروب امّا همه چیزش به گونه ای دیگر انگار ، فرق دارد... پائیز ،
عصر روز هفتم،
و ابرهای بی باران ،
با نگاهی پُر از نبودنهای تو...! دل به دریای بی خیالیِ همه ی داشته ها و نداشته هایم می زنم تا نقطه چین ها را اینبار فقط برای خاطرِ حالِ خودم پُر کنم : " کاش اگر قرارِ روزگار ، بر شکستنِ پیمان است،
پای هیچ عشقی به حریمِ زندگیِ آدمیزاد باز نشود...! "
ZibaMatn.IR