از کنار خوابِ من رد می شوی
ذهن من باغِ تبسم می شود
این جنون آن قدر می گیرد مرا
صبح، حالم حرفِ مردم می شود!
گاه گاهی اشتیاقِ دیدنت
در وجودم بی قراری می کند
می رسی، چون موج می پیچم به خود
ناگهان وقتِ تلاطم می شود!
گاه با عطر و هوای بودنت
می نشینم پای شعر و واژه ها
کاغذم پر می شود از اسمِ تو
این حواس لعنتی گم می شود
گفته بودی: عشق، یک بیماری است
هیچ درمانی ندارد جز وصال
در تب و تابی که مثل آتش است
شعر من برعکس، هیزم می شود!
شادیِ هرروز دنیای منی
آرزوی خوب و زیبای منی
من کویر خستگی باشم اگر
بودنت رودِ ترنم می شود
باز در آیینه ها می بینمت!
ریخت در چشمانِ من زیبایی ات
ناز موهای تو روی شانه ام
مثل رقص دشت گندم می شود
عاشقم من! عاشقم من! عاشقم!
شعر من شد گیج از احساس تو
با تو بودن، با تو ماندن پایِ عشق
بهترین شکل تداوم می شود...
«سیامک عشقعلی»
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
