« نیویورک»
درد به استخوان رسیده ؟!
نه؟
می خندم !
از ته گلوی بسته ام
با زهرِ لبخندم
رو به رو!
مثل نیویورکی که نیامدم...
مثل تهران که هرگز ترک نکردم...
ناخوشی
مزه ی هر روز است
می بلعمش
مثل قرص تلخی که اجباری ست
بخند!
بخند تا سرت بترکد
تا دنیا زیر پایت لیز بخورد
چه فرقی می کند؟
هر جای دنیا که باشی
روزی خواهی مُرد
من امّا، هنوز
سرپا
مثل ساختمانی در حال فروپاشی
که سقوطش را کسی نمی بیند....
......
......
.....
فیروزهسمیعی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
