بیو شعر سپید

"آینه شکست، اما تصویرت باقی ماند"

دست‌های ما
دیگر به هم نمی‌رسند
اما هنوز
خطوط شان
حرف می‌زنند...

« نیویورک»

درد به استخوان رسیده ؟!
نه؟
می خندم !
از ته گلوی بسته ام
با زهرِ لبخندم

رو به رو!
مثل نیویورکی که نیامدم...
مثل تهران که هرگز ترک نکردم...

ناخوشی
مزه ی هر روز است
می بلعمش
مثل قرص تلخی که اجباری ست

بخند!
بخند تا سرت...

یک قدم فاصله
بین ما قد کشیده
با پای پیاده
دنبالت دویدم سال ها
اما هرگز به تو نرسیدم
مجید محمدی(تنها)
نام شعر:فاصله

باشد برو به هر جایی که
باد تو را برد برو
اما یادت باشد که
بدون من جایی نری

مجیدمحمدی(تنها)
نام شعر:باد

به فرض اینکه خورشید غروب کند
به فرض اینکه ماه طلوع کند
این دل من از دل تو دل نمیکند
پس بخوان سرود عاشقانه را
و بده به دست نسیم تا به گوشم
مژده دهد سرود عشق هامان را

مجید محمدی(تنها)
نام شعر:سرود عاشقانه
تخلص شاعر:تنها

در خیالم،
دختری از عصر پارینه سنگی،
شانه می زند بر گیسوان بلندش،
در آینه ی گودال های روشن آب باران،
و مردی از پشت تکه سنگی،
به تماشا نشته است،
آبتنی دختری باکره در برکه را،
و این سر آغاز نخستین داستان عشق در جهان است...
مهدی بابایی (...

خواب دیدم تُو را
تُویی را که هرگز ندیده ام!
نور بودی
وَ
لبخند
…
حسِ بی بدیلِ پرواز در بیکرانه ها
حالِ خوشِ اولین لحظه یِ دیدارِ عاشق و معشوق
آخخخ؛
که چقدر دلم می خواهد از تو بنویسم
اما حیف،
حیف که پایِ واژه هایم می لنگد.
✍شیمارحمانی

دستِ باران؛
شانه می زد گیسوانِ نازِ بید
بید لرزید،
عشق خندید،
...،
حادثه آمد پدید.

به بند کشاندم،
سروادِ احساسم را،
در تکرار هر روزه ی مهر؛
اینک،
دیوانِ دلم،
جز ترجیع بند مهربانی،
شعری ندارد!
زهرا حکیمی بافقی،
کتاب گل های سپید دشت احساس.

ای جنبش زیبا
بگو چطور بگریزم از تو؟
که من سالهاست در طواف تو زیسته ام.

مریم گمار

پدرم گاه صدا میزندم شعر سپید!
بس که آشفته و رنجور و به هم ریخته ام

پر کارترین شاعر جهان...
شب است!
با آن همه شعر سپید کوتاه

مانده ام چگونه تو را فراموش کنم

تو با همه چیز من آمیخته ای

من

شاهدِ نابودىِ دنیاى منم

باید بروم

دست به کارى بزنم ...

بهشت را دوبار دیدم

یک بار در چشمانت
یک بار در لبخندت

مرا زیستن بی تو، نامی ندارد
مگر مرگ من
زندگی نام گیرد

آرام بگویم دوستت دارم
تو بلند بلند مرا در آغوش می کشی ؟

بوی زلف او

حواسم را

پریشان کرد

و رفت........‌

کدام خانه ؟
کدام آشیانه ؟
صد افسوس
بی تو شهر پر از آیه های تنهاییست

موسی عصایش
محمد کتابش
و تو چشمانت

اسراف کرده ایم خودمان را به پای عشق

چون کودکی که در پی یک توپ پاره بود

تمام دارایی من دلی ست

که احرام بسته و

قصد طواف نگاه تو را کرده

چشمم ز غمت نمیبرد خواب