[ترانه ی حلبچه]
حلبچه را تنها مگذارید!
امشب باد جنوب او را در خواهد نوردید!
مه و غبار او را می پوشاند،
مهتاب به پروازش در خواهد آورد،
گلویش را به طلوع آفتاب خیس کنید،
زخم هایس را با نسترن های کوهی مرهم نهید،
با آوازی قدیمی،
یا سرسبزی جنگل، بپوشانیدش،
با موج های دریا غم هایش را بزدایید،
از این شب سیاه نجاتش دهید،
ابرهای روی سرش را بتارانید و
از رعد و باد دور نگه اش دارید...
...
حلبچه را تنها مگذارید!
کودکی بازیگوش است!
شهر را پر از بلوا خواهد کرد،
ماه را مبدل به موشک کاغذی و
اسب سواری چیره دست است، آن هم چه سوارکاری!
اسب خورشید را زین خواهد کرد
با آواز و روشنایی و بوسه!
زمین را وسعت می بخشد
باید کجاوه اش از گل باشد
یا که از رنگین کمان!
عروسی ی بر پا خواهد کرد،
زیرا امشب او شاهزاده ی عشق است.
حلبچه عاشقی لجوج است!
از رعد و باد دور نگه اش دارید
حلبچه را تنها مگذارید!
مهتاب به پروازش در خواهد آورد.
شعر: رفیق صابر
ترجمه: زانا کوردستانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
