در دل شب های تاریک، ماه جان عشق را
می درخشد چون چراغی، در میان عشق را

چرخ گردون در تلاطم، در پی آن گوهر است
هیچ دستی نتواند، بردن آن عشق را

قصه ی عشق و جنون را عقل هرگز نفهمد
گفتگوی عاشقی نیست، جز زبان عشق را

پیش از این دل ها به شوری، چون نمک می تپید
حالیا شور من آرد، بر لبان عشق را

روز و شب در جستجویش، دل به داغی مبتلا
ماه و خورشید نداند، آسمان عشق را

گرم رویش چون چراغی، پیش پای ماست او
دیگر از نورش چه حاجت، کاروان عشق را

آسمان با هیبت او، در زمین لرزان شود
کیست تا بر دوش گیرد، بار جان عشق را

خاک در جستجوی او، چون نسیمی در هوا
آسمان و زمین هرگز، نیست امان عشق را

شکرلله که دلم را، با نگاهی مهربان
مهربان کردم به پایان، داستان عشق را

مهدی غلامعلی شاهی
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
مهدی غلامعلیشاهی