به نقش های قالی خیره شده...

به نقش‌های قالی خیره شده بود. قالی، رفیق چندین ساله‌اش بود، همدمی که سکوتِ اتاق را با رنگ‌ها و نقش‌هایش پر کرده بود. در افکارش غرق شده بود، و به هنری که، به جز در چشم او، به آن بها داده نمی‌شد، می‌اندیشید. با خود زمزمه می‌کرد: «ای کاش قالی‌بافی برایم چیزی فراتر از یک راهِ نان‌آور بود. ای کاش می‌توانستم با خیالِ آسوده‌تری ببافم، با قلبی که فقط برای هنر می‌تپد.»

ناگهان، پرتو خورشید درست به نقشه‌ی میانی قالی تابید. رنگ‌ها جان گرفتند و گویی قالی شروع به لرزیدن کرد. زن چشم‌هایش را مالید. شاید خیالاتی شده بود. اما نه، قالی واقعاً داشت تغییر می‌کرد. نقش‌ها کم‌کم برجسته شدند و از سطح قالی جدا شدند.

اولین نقش، یک گل اناری سرخ‌رنگ بود که از قالی بیرون آمد و معلق در هوا چرخید. بعد، یک جفت پرنده‌ی فیروزه‌ای از میان شاخ و برگ‌ها پر کشیدند و شروع به آواز خواندن کردند. زن با دهانی باز به این اتفاقات عجیب نگاه می‌کرد.

رفته‌رفته، تمام نقش‌های قالی زنده شدند. باغی از گل‌های رنگارنگ، پرندگانی سرمست، و جویباری نقره‌فام که زمزمه‌کنان از میان نقش‌ها می‌گذشت. قالی دیگر یک تکه پارچه‌ی بی‌جان نبود، بلکه دنیایی بود پر از زندگی و رنگ.

زن با احتیاط دستش را دراز کرد و یکی از گل‌ها را لمس کرد. گلبرگ‌ها نرم و مخملی بودند. عطرش او را مست کرد. ناگهان، صدایی شنید. صدایی آشنا، اما گنگ. انگار قالی داشت با او حرف می‌زد.

صدا می‌گفت: «تو هنر را در من دمیدی. تو با هر گره، روحت را در من تنیدی. حالا من هم به تو زندگی می‌بخشم.»

زن اشک ریخت. اشک شوق. او بالاخره قدر هنر خود را فهمیده بود. قالی‌اش نه فقط یک وسیله‌ی کسب درآمد، بلکه دنیایی بود که او با دستانش خلق کرده بود. دنیایی که حالا زنده شده و به او لبخند می‌زد. او فهمید که هنر، حتی اگر کسی قدرش را نداند، باز هم ارزشمند است. چون هنر، روح هنرمند را زنده نگه می‌دارد.
زهرا ایمن زاده(روشن)تقدیم به هنرمندان قالی باف