بخوان که نجوایت
لطیف‌تر از شکوفه‌ و برگ‌های نازکِ علف است
شاید که در خیالِ روشنِ ماهی، به خواب رَوَم، شاید
آنَک به شبگیر
کدام خواب در کدام آسمان جایِ تو بود؟
اینک چه‌سان به بالِ شکسته
پرواز کنم به تصویرِ بی‌رنگت؟
آه! ای نواهای مُغانی
رمزِ عشق را
به سطرِ زبانِ فلوتِ کهنه ریزید
تا بی‌سبب از ذهن‌ها عبور کند
اینک تو ای ابرِ آبیِ اشک!
رویای روشنِ عشق را
رستگاری بخش
ZibaMatn.IR