من درون خویش طغیان میکنم؛
زندگی آرام است.
من مدام فریاد میزنم؛
زندگی سکوت میکند.
درد تا مغز استخوانم تیر میکشد.
زندگی با خنده ای بر لب سیگار میکشد،
و دودش به چشم من میرود.
او چقدر خونسرد است؛
و من خون گرمم را بر پیشانی او میمالم،
تا دشواری وظیفه ام را یادآور شوم.
آه ای انسان؛ تو در میان این همه درد و رنج باز هم تنهایی.
باز هم چشم اُمیدت خون آلود است.
آه ای تبارِ غمگینِ فرود آمده بر قلب و ذهنِ آدمی.
آه اِی انسان ...!
ZibaMatn.IR