متن طغیان

ای آنکه دل را برده ای جان را ببر در راه خود
تنهای تنها مانده ای ما را ببر همراه خود

شعر تو گر طغیان کند اعجاز موسی میکند
در مسیر گردش اش باشم مدارا می کند

آتش بگیرد خنجرم خون بربزد از جگرم
آقا تو را گم کرده ام...

خانه تنهاست!
بسان دختری که تنهایی اش
تا ابدیت جاری ست
باران چند روزی ست باریده است
و ستاره ها...
از دید زمان پنهان مانده اند
خیابان منتظر است
و نگاهی که لابلای خورشید
ثانیه ها را می شمارد
زندگی همچون آبی روان جاری ست
حرف ها...
در پشت نگاه...

می دانم زشت هستم. اما جنایت اصلی زشت بودن من نیست؛ بلکه داشتن همان احساس شکننده، همان ظرافت روحی است که یک آدم زیبارو دارد و هر لحظه مورد ستایش قرار می گرد و روحش آرام می گیرد ومن طغیان زده و موجی خروشان رها می شوم.
آیا در آسمان...

آه که فریدون و فرهاد و فروغ چه اسم های مناسبی برای صدا زدن کوچه هاست، و نام تو که یک «کوچه باغ» است، بماند برای خودم، که محال است نشانی اش را پشت نامه ای بنویسم.
و چقدر جای کوچه ی سیب وانار و گندم در شهر خالیست. و...

کیش و ماتیم
از طغیان شطّ رنج

تنها راه مقابله با دنیایی غیر آزاد اینست که به قدری آزاد شوی که وجود تو خودش نشانه ای از طغیان باشد.

من درون خویش طغیان میکنم؛
زندگی آرام است.
من مدام فریاد میزنم؛
زندگی سکوت میکند.
درد تا مغز استخوانم تیر میکشد.
زندگی با خنده ای بر لب سیگار میکشد،
و دودش به چشم من میرود.
او چقدر خونسرد است؛
و من خون گرمم را بر پیشانی او میمالم،
تا دشواری...

در دست‌هاى تو
طغیانِ نامى نیامده مى‌آید
و نام من
تعقیب گسترده در سراسر پوست توست‌

طغیان، هر چند چون چیزی نمی‌آفریند، در ظاهر منفی است، اما چون آن بخش از انسان را که باید همواره از آن دفاع شود، آشکار می‌کند، عمیقا مثبت است.

یادت
به طغیان می کِشد
هر شب دل دیوانه را...