همخون هم نبودیم، اما هم خونه بودیم؛
تو تمام من نیستی اما نقشی از تمام من هستی،
وقتی دنیا همانند چای، تلخ میشود،
خنده هایت آن قندیست که باید باشد
تا دنیا را به کاممان شیرین کند؛
بمان که بودنت حقیقتِ من است
رفتنت دور میسازد مرا از خودم،
چگونه میشود تورا داشتُ، نداشته ها را
به رخ کشید!
وقتی مسیر زندگی، تاریک و پرپیچ خم میشود
تا بفهمم کجای راه هستم و چه میخواهم
مرا با روشنیه چشمانت از کمند خستگی ها، رها میساختی
چگونه توصیفت کنم وقتی کلمات هم کم آوردند
از بس تماشایت تمامی ندارد
مرا امروز در آغوش بگیر که شاید، منی نباشد فردا...
ZibaMatn.IR