سپیده آمد و باز هم
طلوعِ سوسن هاست و
از مژه های علف های دشت
شبنم چو اشک می ریزد
درخت ها همه آوازهای غمگینند
که منتظرِ نورِ زردِ خورشیدند
آه! روزها بی حضورِ روی تو
ای آفتابِ جهان
چه ساکت و سرد است
و من که به دوردست ها
به جستجوی تو رفتم...
بیا و زندگی ببخش
به این پرنده
که پَر زدن نمی داند
هنوز اشک های غریبانه
بَهرِ لقمه ی نان
هنوز بلورِ قلب های شکسته
بَهرِ ذرّه ی مهر
بیا به خاطرِ گُل های نیم بشکفته
که در پیِ نورند و
فانوس های آویخته
در طاق های شب
که رو به خاموشی ست
بیا که دشت ها لباسِ گُل پوشند
بیا که بادها به پیچ و تاب آیند...
ZibaMatn.IR