از این قرنطینه گی های دمادم کسالت
از این سنگینی اندوهگینِ گم شدن در این عادت
تا سبکبالی آن روزهای به شادی خود را بازیافتن
و سرمست خنده های تو بودن
راهی نیست
کافی ست پلک هایم را ببندم
به چشم های تو سفر کنم
و پرواز در آن جهان بی کران را
به خاطر بیاورم
ZibaMatn.IR
