متن سرمست

لـیـــلای تــــو ام بــرگِ گـلِ نــاز منم من
سرمـــستِ غـــزل، کولــیِ طنّاز منم من

آلاله ی ســـرخی که زده طــعنه به عالم
عـیســی صــفتــانه پیِ اعـــجاز منم من

آهــنگِ زمـــانه بـه دلــم بس شده دلگیر
با این همه رقـصنده به هـر ساز منم من

اوهـام و خــیالات اگر هم که...

در مشرق جان، باد صبا مُشک فشان است

با رایحه ی عشق، به هر کوی وَزان است

از خنده ی گلهای بهاری، دلِ عاشق

سرمست چو بلبل به سحر، ترانه خوان است

ماه م
سرمست از نگاه تو

به خورشید نسپار مرا

تصویر دلخواه منی،،،، اقبال، یعنی تو
زیباترین تقدیرها ، در فال، یعنی تو

دل بسته ای بر آن خدای ناز، یعنی من
دل برده ای با، چشم های کال یعنی تو

تشریح تو، در قلب من پیوسته این بوده
ممنوعه ی عاشقترین خوشحال، یعنی تو

سال نکو، تنها کنار تو...

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم

مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست

می کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم

بگشا بند...

ازاین که مبهم ترین ونگفتنی ترین وباکره ترین وپنهان ترین وپرمعناترین وپاک ترین حرف هاراکه باسلوک وحشتناک روحی کشف کرده بودم به سادگی بستن گره روسری اش یا جلوکشیدن آن،یاعقب زدن موهای روی پیشانی اش میفهمید ،دچارچنان هیجان سکرآوری می شدم که مستی هیچ باده ای نمی توانست کسی را...

پر کن از باده چشمت
قدح صبح مرا
خود بگو من زتو
سرمست شوم یا خورشید ؟

دوست دارم آزاد باشم!
همچون پروانه های سرخ و صورتی یک گلستان؛
پرسه زنم میان گل ها
سرمست شوم
از عطر دل انگیز سنبل و سوسن های باغ جادو
و بال بگیرم
و پرواز کنم تا خود آسمان.
دوست دارم شبیه به یک پروانه
به مثال روزهای خوش کودکی،
رقص...

عاشقم باش جانان ، آغوشت را به من بسپار
دوره کن مرا از عطر ِعاشقانه هایت تا که سرمست شوم از احساس ِشور انگیز شور آفرینت !
می دانی معبودم اکنون که ناگریزیم به مزه مزه کردن فاصله ها!
تو برایم بمان
تو برایم باش
اما همیشگی
اما امن
اما...

شب هنگام
در آسمان نگاهت
صدها
عشق را آذین می بندند

و من سرمست و بی پروا
در این اقیانوس بی انتها
غوطه می خورم ...

از این قرنطینه گی های دمادم کسالت
از این سنگینی اندوهگینِ گم شدن در این عادت
تا سبکبالی آن روزهای به شادی خود را بازیافتن
و سرمست خنده های تو بودن
راهی نیست
کافی ست پلک هایم را ببندم
به چشم های تو سفر کنم
و پرواز در آن جهان...

آغوش تو سرمست کند جان مرا
سیراب کند روح پریشان مرا

عشق پاکم
پر کن از باده ی چشمت
قدح صبحِ مرا
خود بگو
من زِ تو سرمست شوم
یا خورشید ...؟!



️️️

عدم ازلی

« بگویید، از کجا به سراغ تان می آید این غم غریب

بالارونده، همچون دریا از صخره ی تیره و برهنه؟»

— آن هنگام که قلب مان همچون خوشه ی انگور

فشرده شد

دریافت که زیستن درد است. رازی آشکار بر همه کس.

رنجی بس ساده و نه...

یا مقلب

قلب من در دست توست

یا محول حال من سرمست توست

کن تو تدبیری که در لیل و نهار

حال قلب من شود همچون بهار

دوستت دارم
و این را روزی هزاربار برایِ خودم تکرار می کنم
و سرمست می شوم از داشتنت .. !

همین که
بودنت، سهم مَن است
مَن خوشبخت ترین آدمِ رویِ زمین اَم .. !

️️️

بنازم چشم مستت را که سرمست‌ جهانم کرد...