تو گم شدی
از وقتی نیستی به همه جا و همه کس و همه چیز چنگ می اندازم تا شاید سهمی از تو را در آن ها بیابم
تا شاید بخش گمشده ی وجودم را پیدا کنم
تو نیستی و نیمی از وجودم خالی است
بودی هم فرقی نمی کرد
چون آن وقت که بودی هم نبودی
فقط شبیه به بودن و ماندن بود
حضور آدمی باید پررنگ باشد
آن قدر رنگ داشته باشد که بی رنگیِ تو را هم بپوشاند
وقتی تصمیم می گیری باشی
تمام قد بایست
با تمام قوا حضور داشته باش
گرم باش
وجود داشته باش
آتش باش و بسوزان
طوفان باش و بلرزان این دلِ ناسازگارِ بی درمان را،
خاک باش و آرام بخشِ بی قراری ها
آب باش و سیرابم کن
اگر تصمیم داشتی بمانی بدان دریادل که نباشی به آنی با موج های خروشان زندگی دور خواهی شد
آن قدر دور که مسیر بازگشت را دیگر نخواهی یافت.


باد و آب و خاک و آتش
نازنین عظیمی
ZibaMatn.IR