تو خودت خوب به خاصیت عجیبِ \q...

تو خودت خوب به خاصیت عجیبِ \زمان\ آگاهی!
زمان هر چه دلهره و ترس هست را می شورد و می بَرَد و تو را به تعجب وا می دارد!
زمان توانایی هایی دارد که تو تا به حال با کم و بیشِ آن آشنا شده ای...
زمان نگرشت را تغییر داد،
وقتی شب و روزهایی در زندگی داشته ای که فکرت مشغولِ مسئله ای مهم بود،
ولی وقتی آن را پشتِ سر گذاشتی،
فهمیده ای که تنها اتفاق کوچکی بوده که خودت زیادی بزرگش کرده ای...
تو روزهایی را گذراندی که در آن چشمانت تر شد از ترک کردنِ کسی که اولین عاشقانه های قلبت سهمش بود.
ولی سال ها بعد وقتی اسمش به میان می آمد، بی تفاوت از آن گذر می کردی...
و به این باور رسیدی که این زمان بود که احساست را بزرگ کرد...
زمان حتی، موقعیتی که وخیم می پنداشتی اش را تغییر داد،
وقتی مشکلی به ظاهر حل نشدنی را پیش پایت می دیدی و کسی در گوش ات زمزمه می کرد: بدتر از این ممکن نیست برایت رخ دهد...
بیچاره تر از تو هم، مگر هست؟!
ولی بعد از حل شدن آن، به حماقت خود چنان خندیده ای که گوشِ آسمان کر شد...
تو در سایه ی گذر زمان، حس هایی را تجربه کرده ای که حاصلِ اتفافات تلخ یا شیرین بود
و
خودت هم می دانی که زندگی ات را جذاب تر و پر ماجراتر کرد...
تو زاده شده ای تا در پستی های زندگی ات دوام بیاوری،
به حالِ ناپایدارت نیشخند بزنی
و از بلندی ای که در انتظارت است،
چشم برنداری...
پس امیدت را گره بزن به گذشتِ روزها، ماه ها و سال ها،
تا لحظه ای که قرار است در آن فردِ رویاهایت باشی را ببینی...
و صبر را بریز در کوله بارِ ضروریِ زندگی ات تا زمانی که معجزه ی زمان، خود را به تو نشان دهد...
گذرِ زمان اگر از پسِ حل خیلی از مشکلات بر نیاید، حداقل تغییر را از خود به جا می گذارد!
تو آن را به قیمتِ تغییر بخر
و به ارابه ی نه چندان بی رحمِ زمان ایمان داشته باش...
.
.
.