دست هایم را بگیر
تا از تمام پرنده ها کوچ کنیم
و در ارتفاع بوسه های تو
ماه قرص هایش را پشت خنده هایت
دفن کند...
.
تو در سپیدی چشم هایم برقص
تا شوق گردش از سر عقربه ها بیفتد
و من آنقدر از تو بگویم
تا در شعر از من جز تو نماند...
.
از جنون لب هایت ...
تا مو/شکافی گیسوان تو..
از خماری لکنت چشم های نیمه باز تو...
تا دیوار چین/خورده روسری ات
از هیزم مات زیر پلک هایت...
تا آرامش پنهان شده پشت آبشار تا به کمر رسیده ات
آنقدر از تو بنویسم
تا خدا ایده بهشت را از شعرهای من بگیرد....
.
بیا تا سالی دیگر
با تمام آنچه از نداری هایمان مانده در هم بمانیم
تا هر صبح که خورشید
روی پاشنه های تو بلند می شود
من با زبان شعر اعتراف کنم...
پشت بهار، بهار می آید
اگر کنارم را تا می توانی پر کنی...
ZibaMatn.IR