می توانی بروی گرچه مرا رنجاندی
شک ندارم که تو در کار دلت درماندی
زنده با عشق توبودم شده جسمم جسدی
زنده ام کرده هربار مرا میراندی
من همانم که تو دائم به کنارش بودی
یاد داری که مرا جان دلم می خواندی؟
گاه با وعده دیدار ، تو شادم کردی
گاه تا وقت سحر پیش دلم می ماندی
کی به این فاصله ها اینهمه عادت کردی
در دلت مهر کسی را نکند گنجاندی؟
می روی پیش تو امّا دل من می ماند
ای که با رفتن خود جان ودلم سوزاندی
میتوانی بروی من که حلالت کردم
گرچه یه زخم عمیقی به دلم بنشاندی
ZibaMatn.IR