تو هَمانی که دلم میخواهد شصت سالگی هایم را کنارش بگذرانم...هفتاد سالگی...!
هَمان روزهایی که کیسه های کوچک و بزرگ قرص هایم هشدارِ کهولت سِن را میدهد...!
هَمانی که دلم میخواهد در حالی که پایِ رادیو نشسته است
و مُدام با پیچ رادیو وَر میرو د
و مَرا به مرزِ سرسام میرساند ،
صِدایم بزند و بخواهد برایش چای بیاورم...!
تو هَمانی که میخواهم سال ها بعد دُرست زمانی که نوه هایمان دورِمان را گرفتند
و مُدام از عاشقی هایمان میپرسند ،
از سوال هایشان طَفره بروم و نگاهَش کنم و دِلم ضعف برود برایش...!
هَمان یک نفری هستی که دلم میخواهد
پنجاه سالِ بعد برایش پیراهنی با گل های ریزِ آبی بپوشم
و تا میتوانم دلبری کنم...!
هَمان درمانی که در آغوشش کمردرد و پادرد و بالا و پایین شدنِ فشارِخون را به فراموشی بسپارم...!
هَمان هَمدمی که میخواهَم سَرم را روی شانه اش بگذارم و فریدون گوش دهم...!
تو دقیقاً هَمان یکنفری هستی
که دلم میخواهد پا به پایش پیر شوم...!
تو هَمان یاری هستی که شَهریار میگوید بدونِ وجودش شهر ارزشِ دیدن را هم ندارد...
ZibaMatn.IR