بغض هایم
میراث دارِ زخم های کهنه اند.
با خنده هایی که طعم تلخی گرفته
فریادهایی که با سکوت
خفه کرده ام ، در میان حنجره ام
دق می کنند.
واژه هم حال مرا نمی فهمد.
و این شب ها قبل از خواب
برای آوار این حجم از دلتنگی
\\وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ\\ می خوانم
زهرا غفران پاکدل
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
