هر چه خانه را می تکانیم
خاطره های
خالی از همخاطره ها
بیرون نمی ریزند
چگونه توانستیم
اینهمه سال دوام بیاوریم ؟
در دنیایی
که هیچ چیزش
دوامی نداشت
آنها که گفته بودیم «بی تو می میرم»
مرده اند
و چه کرگدنهای پوست کلفتی بوده
دلهای ما !
چگونه آن همه یاد
مثل هزار جوجه تیغی نا آرام
در قلب های مان
وول میخورند
و
هنوز هم هستیم؟
حتی می توانیم بخندیم
بخندیم
و به شستن پرده ها دلخوش باشیم
مگر عمرهای ما

پرده از راز جهان بر نداشته اند؟!
ZibaMatn.IR