باز هوای ابری تو تیره کرده آسمان خیالم را.چه لذتی داشت آبتنی در چشمان غزل گوی تو.شاید تو دلیل سردرد های ناهنگام من بودی،شاید هم من ساده دلی بودم که بی قایق دل به دریا زدم.گاهی دوست داشتن ها بهایی به قیمت جان دارد و گاه تبعید زجر آور دارد.فصل ها چه بی رحمانه تاختند و به یغما بردند تار و پود عاشقی را.چه زود دیر شد و سرنوشت انتقامش را گرفت.دلخورم از تو از من و هرچه حسار من وتوست که خشت به خشتش از بی اعتمادی بنا شد .با اینکه قطار آغوش سالهاست که مسافری ندارد ولی هنوز عطش نداشتنت را سیل اشکانم سیراب نمیکند.کمی آن طرف ترازپنجره،کوچه تردید یا بن بست نمیدانم و لی ورود ممنوعه های ابدی را رقم زد.روزی خواهد آمد که هر کدام خطراتی را دفن خواهیم کرد و سنگ تراشی بروی آن خواد نوشت،دیدار یه قیامت.
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
دلنوشته هایی دلی بدون هیچ مخاطب خاص