من دوستای زیادی دارم، اما رفیق ... فکر نمی کنم!
شاید تو جزو اون دسته از آدمایی باشی که معتقدن دوست و رفیق یکیه، اما من میگم اینطور نیست. میدونی چرا؟
یه نگاه به لیست مخاطبای گوشیت بنداز. چند نفر از این لیست رو دوستات تشکیل میدن؟ ۵۰ نفر؟ ۱۰۰ نفر؟ ۲۰۰ نفر؟ وقتی دلت از همه چی و همه کس گرفته، وقتی حالت خیلی بده و میخوای یکی باشه که فقط براش حرف بزنی و غرغراتو بشنوه، وقتی احساس میکنی هیچکس رو توی این دنیا نداری، به چند نفرشون میتونی زنگ بزنی؟
اونا رفیقاتن و بقیه دوستات!
رفیق اونیه که تولدت از خودت بیشتر یادشه و اولین نفر بهت زنگ میزنه و تبریک میگه، اما دوستت، با دیدن استوری رفیقت یهو یادش میفته که تولدته.
دوستت، وقتی بهش بگی ناراحتی دلیل ناراحتیت رو میپرسه تا کمکت کنه، اما رفیقت، تو دهن باز نکرده میفهمه یه چیزیت هست و تک تک سلولای وجودش بسیج میشن که حالتو خوب کنن.
اینجوری بهت بگم؛
دوست تو همونیه که آرزو میکنه همیشه حالت خوب باشه و رفیق تو، همونیه که همیشه حالتو خوب میکنه.
کلمه «رفیق» مقدسه.
چون مثل «مادر » بوی دوست داشتن میده.
مثل «پدر » بوی تکیه گاه بودن میده.
مثل «برادر » میتونه برات حامی باشه،
و مثل «خواهر » یه سنگ صبور.
رفیق، همه ی اینا هست، چون؛
رفاقت جنسیت نمیشناسه...
فاصله ی جغرافیایی سرش نمیشه...
دنیای مجازی و واقعی براش بی معنیه...
مخلص کلام، رفیق پیامبریه که معجزه ش خوب کردن حالت، توی بدترین اوضاع ست. هرکی ادعای پیامبری کرد باور نکن. اگه معجزه کرد، بهش ایمان بیار...
ZibaMatn.IR