با خودم عهد بسته بودم عاشق باشم..
ولی..
هرچه فکر میکنم میبینم!
هرچقدر هم رسم عاشقی بدانم..
باز هم در انتهای فکرم..
در اعماق قلبم..
چیزی همچو خطِ صافِ دهانِ صورتِ ایموجیِ پوکر، مرا مینگرد..
و او خود من هستم..
بی هیچ کم و کاستی!
کمی بی تفاوتی را از من بگیرید..
از ماسک خسته ام!
ماسک انسانی به دور از بی تفاوتی..
ماسک شور و اشتیاق..
ماسک لبخند..
کاش کسی اشک های حلقه زده در چشمانم،
تیر کشیدن های قلبم..
درد کشیده شده از قلب تا نوک انگشتانم..
و...
بیا باز هم به این ها فکر نکنیم..
کسی نمیبیند این ها را..
یعنی اگر ببیند باور نمیکند..
ماسک ها را از صورتم جدا کنید..
حتی اگر صورتم را از دست بدهم..
میخواهم واقعی باشم..
نویسنده: vafa \وفا\
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
