زبان شعری ما(نقدی به انتقاد)
زین پس دگر بهانه ی خالی نمی کنم
یاد از بهار و رقص و شلالی نمی کنم
آرایه ای به استعاره ی مژگان دلبری
تلمیح را به گونه ی چالی نمی کنم
دیگر همینکه از تو بگویم غنیمتست!
سودا به غیر رزق حلالی نمی کنم
در گیر و دار این همه تلواسه عجیب
حرف از نسیم و باد شمالی نمی کنم
از نازِ چشمِ ناز تو گفتن قدیمی است!
با کس هوای جنگ و جدالی نمی کنم
خود را مرید خوشگلی برگ تازه وُ
افسانه های رو به زوالی! نمی کنم
با بسته های تازه ای از اب میوه ها
چندی حدیث جام سفالی نمی کنم!
جائیکه رُبِّ تازه و کمپوت سیب هست
حرف از انار و میوه ی کالی! نمی کنم
از مِی سخن مگوکه ۴۰ سال رفته را
نوشابه خورده ام که مجالی نمی کنم
با عطر ادکلن چه نیازی به عود هست-
اسپند اگر به جام زغالی نمی کنم؟!
پیش چراغ ال ای دی کوچه صحبت
پروانه های سوخته بالی نمی کنم
وقتی زبان شعری ما تازه می شود!
با طرُّه های زلف تو حالی نمی کنم!
◇ تقدیم: به منتقدانیکه به بهانه زبان امروزی بسیاری از آثار ناب دارای وزن(کلاسیک) را به باد انتقاد می گیرند!
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
