غم دل را نه شب تار فرو می ریزد
نه پشیمانی هر بار فرو می ریزد
بندبند دلم از حس قشنگی پر شد
که هر آن پرده ز اسرار فرو می ریزد
بغض غمگین نگاهم چه غریبانه و تلخ
در همان لحظه ی اقرار فرو می ریزد
هرچه دیوار به افکار کشیدم یکجا
بزنم دست به انکار فرو می ریزد
همه ی دار و ندارم شده آن چشمی که
خواب از دیده به تکرار فرو می ریزد
تا که پس لرزه ی یادش به تنم می افتد
هرچه غم بر دلم آوار فرو می ریزد
بی گمان غصّه ی دلتنگی من با هر بار
تکیه بر شانه ی دلدار فرو می ریزد
شاعری حسّ قشنگی ست که در لحظه ی غم
درد از ذهن من انگار فرو می ریزد
در سکوتی پر فریاد به صد شعر و غزل
واژه ها از نوک خودکار فرو می ریزد
«بهزاد غدیری»
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
