به خواب رفته بودم
آنچنان عمیق
که گویی زمان تعطیل گشته،
ولی اکنون
میان زمستانم بهاری دارم،
که تیزی گرمای قلبش
حتی قلب یخ زده ی زمین را می شکافد
بهار زمستانم قطره ای از آب بود
که دانه عشق
در قلبم را شکافت؛
روئید
بیدار شد
این زنگار سکون گرفته
از سینه پهناور زمین
به آسمان رفتم،
دیگر تا چشم کار می کند لبخند است.
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
محسن طهرانی