هرشب
وقتی زمین تلخ من
به دور چشم هایت می چرخد
از برزخ کابوس هایم می پرم
پاهایم را در چمدان می گذارم
و با خودم به سر همان هزارتویی
که سالهاست در رفت و آمدش سرگردانم، می برم
هربار اما
حواس مستم پرتِ ماه می شود
و کسی نمی داند
سر از کجا درمی آورم
من مثل یک کودک سر راهی
به این چند راهی ها خو گرفته ام
به من بگو بعد از این همه آشفتگی
پایان کدام راه به تو می رسد؟...
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
