شب ناله هایم آسمان را می برد با خود
گنجشک های بی زبان را می برد با خود

شب ناله هایم خشمِ توفان در بغل دارد
آرامشِ این خاک دان را می برد با خود

در روزگاری که قفس رؤیای پرواز است
خشمِ خدا آتش فشان را می برد با خود

در سرزمینی که خدایش قاهرِ محض است
شیطان شعورِ مؤمنان را می برد با خود

ما کدخدای بی غرور و مُرده ای داریم
از خوانِ مردم بوی نان را می برد با خود

هر روز از سیمای خاک آلود این کشور
لبخند های مهربان را می برد با خود

ای وای بر حالِ پرنده که نمی داند
شب ، ناله هایم آسمان را می بردبا خود
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
خوش بین