شما یک آدم اوریجینال به من نشون بده. یک زیباى غیر پروتزى. یک دلبر غیر ژورنالى. یک داف غیر رسمى که جذابیت را لابه لاى رگال هاى ویکتوریاسکرت نجوید. یک عکاس، یک نویسنده، یک نقاش که چشمش به بغل دستى اش نباشد. یک فیلمساز که فرهادى و کیارستمى را رج نزند. یک فوتبالیست که دریبلش مال خودش باشد. اصلن یک لبوفروش که خود خودش باشد؛ لبو را به سبک خودش درست کند، به سبک خودش قاچ بزند، به سبک خودش بپیچد توى کاغذ و به سبک خودش بدهدش دستت. یکى که به سبک خودش دوست بدارد. یکى که به سبک خودش عاشقى کند. یکى که «دوستت دارم»ش مثل همه نباشد.
یکى را نشانم بده که بین صدتا کپى مثل خودش گم نشود. یکى که فقط با خودش تعریف شود، نه با «آهان، مثل...». یکى که با کس دیگرى اشتباه نشود. یکى که اشتباهى نباشد.
شما نشان من بده، اگر من عاشقش نشدم، اگر جلوش زانو نزدم، اگر براش نمردم، بیا بزن درِ گوش من.
ZibaMatn.IR