درهیاهوی ذهن مبهوتم
کسی دانه اندوهی پاشید
ودر خیال وهم گرفته فراقش
اشکهایم
همینقد بس بود
تاجوانه کند درونم
اندوه من
قبل از من وجود داشت
من به دنیا آمدم
تا صاحب تن باشد
جهان سرشار از تنهایی است
در روایت خودش عشق است
و در باور من اندوه
چقد قربانی توام ای انتطار
پیر شدم
دوستت دارم
...هنوزم نمی خواهی بیایی؟
✍️:سعید رضایی فر
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
