یاد می گیری سخت و محکم باشی و احساس را از چرخه ی زندگی ات، خارج کنی؛
وقتی بارها زیرِ رگبار مشکلات و مصیبت ها و لابه لای سخت ترین ثانیه ها، در حالی که عمیقا کم آورده ای؛ به اطرافت نگاه می کنی و می بینی که بی پناهی و هیچ کس را کنارِ خودت نداری!
آن وقت است که با خیالِ راحت، بی خیالِ خواستنِ آن هایی می شوی که در سخت ترین روزهای زندگی ات، تو را ندیدند و حتی صدای فروپاشی ات را نشنیدند!
اجازه می دهی آدم های رفته، فراموش شوند و بعد از آن، حفره های خالیِ قلبت و جای خالیِ آدم ها را با ضمادِ منطق، پر می کنی...
از یک جایی به بعد، بزرگ می شوی،
آن قدر که دیگر بودن یا نبودنِ آدم ها برایت فرقی نمی کند...
بهزاد غدیری
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
