در میان طوفان، نسیم می شوم و می گیرمت!
در رویای پاییزی گنجشککان
روح بیمار من می شوی
و تا سحرگاه مبتلای گریه و زاری ام می کنی!
در شعر، آواز و سرود می شوی و
نغمه های عاشقانه را برایم زمزمه خواهی کرد!
در عشق، تیری زهرآلود می شوی
و دل و جانم را بی پروا از هم خواهی درید!
در وقت و زمان، آخرین نفس نفس زدن هایی!
تو جان منی که آرامشم می دهی
تو تنی برای جان من،
مبتلای همیشگی به توام
ای همه کار و بار من...
شعری برایت نوشتم
از برم رفتی و
تو را بە رویا کشاند
بدون اینکە نامە ای برای من به جای بگذاری
آنگاه مستانه در میان شعرهایم به رقص در آمدم
ای زن آسمانی،
ای فرشته ی زمینی.
شعر: ستار احمد
برگردان به فارسی: زانا کوردستانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
