پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
در خزان دلم، همیشه بهار توست...
عشق؛ بَندیِ هوا و هوسرقصِ آتش به گِردِ قفستانگوی دو تَن؛ نَفَس به نَفَس شیمارحمانی...
دست هایت؛ بویِ باران می دهندچَشم هایت؛ هر گُلِ پژمرده را جان می دهندباغچه؛ عطرآگین تَر شُد از وقتی که تُو؛گُل کاشتی! ✍شیمارحمانی...
و من؛ از دوده یِ خاکستر و آتش بودمعشقِ تُو؛ پروازم داد✍شیما رحمانی...
یک روزعشق را می نوازم منبا تار گیسوان تو...
