متن گیسو

نسیم برحلقه گیسوی تو رد شد
دل ما برد


نسرین شریفی

هیچ عطاری ندارد
عطری از موی تو را
باغ گل در حسرت
یک تار از آن
گیسوی توست


مجید رفیع زاد

به گیسوان سپیدم نگاه کن مادر
ببین گرفته دعایت،ببین که پیر شدم

چه فرق می کند که
باران ببارد یا نه؟
تو
بر سرم سایه کن
با چترِ گیسو.

قهوه ای بود و دلم برد
کجای جهان گیسو دلبر است؟

دریا
گیسو می کَنَد،
و قایق
ناخن می جَوَد،
موج
سر به صخره می کوبد
تور ماهیگیر
لَه لَه می زند از تشنگی.

آن سوِیِ گیسوانِ تو
کنار سرخیِ لبهایت
خدا نشسته
و
لبخند می زند.

هر بیتِ گیسویت
غزلی است تمام
اما
من در وصفِ تو
صد شعرِ ناتمام دارم.

رنگ رخساره شنیدی که خبر داد زمن
عاقبت در خم گیسوی تو بی رنگ شدم

و من

هر روز الفبای گیسوی

تو را می خوانم...

تنها باد
ردًپای گیسوان تو را می داند.
رضاحدادیان

درون سینه نالانی دل ای دل
حدیث موج و طوفانی دل ای دل
چو گیسوی چمن بر شانه ی باد
چرا امشب پریشانی دل ای دل

یک روز
عشق را می نوازم من
با تار گیسوان تو

نشسته بودم روبروش و به زُلفای فِرفِریش نگا میکردم
بهش گفتم : میدونی چرا یوز پلنگا گوشه ی چشمشون یه خط سیاهه که بهش میگن خط اشک؟
دستشو انداخت تو فِرِ موهاش ...
پیچش داد و گفت نه !
چِشَمو از موهاش سُر دادم رو چِشاش و گفتم :
وقتی...

عطر گیسوی تو پر کرده هوارا ، نکند
لای موهای خودت ، قمصر کاشان داری

گیسو که می افشانی
بر شانه های باد
از تو می نویسم
و حدیث زیباتری می شوند
گیسوانت

بهار آمد و گیسوی تو افشان شده است 
بهار با تو اینگونه گلستان شده است!

آخرش خلق گل ام ختم به لبهای تو شد
مثل یک معجزه ای که در تو پنهان شده است

جنگ نرم اسلحه مخفی چشمان تو نیست
جنگ از دوری چشم تو فراوان شده است

خون...

آینه خیالت را
گیسو می بافد
انتظار پنجره
کی می آیی

چِشم عَسَل، لَب زَعفِران، گیسو شَبیهِ دَست بافت
صادراتِ غِیرِ نَفتی انحِصاراً دَستِ توست

پزشک نیستم اما...
لا به لای گیسوانت ،
نسخه ی تمام دردهایم را پیچیدم.

«بهزاد غدیری»

به گیسویت که از سویت به دیگرسو نتابم رخ

گرم صد بار چون گیسو به گرد سر بگردانی

دلبرم گاهی به من زل میزند

در کنار گیس من گُل می زند

در سرم آواز بلبل می زند

نغمه های او به هر دردی دواست



دوست دار چشم و ابرویش منم

عاشق امواج گیسویش منم

کشته ی ماه بر و رویَش منم

اخم هایش می کند طوفان به پا...

در وصف این زلف پیچیده چه بگویم؟

جز که موی پریشان بر شانه مبارک!!

ارس آرامی

در هر گره زلف او شبم هزار شد!

که گفت: که یکشب هزارشب نشد!؟

ارس آرامی