متن سکوت غمگین

ما در پی دانه ساکن دام شدیم
از جور زمانه اینچنین رام شدیم
وقتی که امید پر کشید از بر ما
نومیدو زبان بسته و آرام شدیم
با آنکه بروی بام منزلگه ماست
محروم ز هر گوشه ی این بام شدیم
آزار نکردیم که تاوان بدهیم
قربانی زخم های ایام...

ایستگاه،
سوت و کور..

فقط
باد
چادر زده

انگار،
هیچ صندلی
برای
هیچ سوتی
دست تکان نداده..

آتشى برپاست در جنگل،
درختان سپیدار
به تماشا ایستاده اند.