متن شاعرانگی

پلنگِ خوش خیالِ شب !،

ماهت را برده اند

تو در این تاریکی،

به کدام قابِ محال،

روشندلی ! ؟

آرمان پرناک

هر شاعر
در آخرین روزهای پاییز
بهاری می شود
در تخیل شاعرانگی هایش

گفت:
شاید شب، اجتماع سایه هایی باشد که از صاحبانشان خسته شده اند و میخواهند اندکی با هم ادغام شوند و تعهدشان به بدن هایی که به آن متصل بوده اند را از یاد ببرند.
شاید به همین خاطر است که شب، شاعرانگی بیشتری دارد و تمنای بیشتری برای هم...

میخواهم
شاعرِ چشمانت بشوم .....
قلمم
از این همه
شاعرانگی
خودبخود می نویسد.....